Demokrasi çoğu kişiye tanıdık gelen bir kelime olabilir, ancak totaliter rejimlerin ve askeri diktatörlüklerin demokratik etiketleri kendi üzerlerine sabitleyerek popüler destek talep etmeye çalıştığı bir dönemde hala yanlış anlaşılan ve yanlış kullanılan bir kavramdır.
Yine de demokratik düşüncenin gücü, tarihin en derin ve hareketli insan iradesi ve aklından bazı ifadeleri de uyandırdı: Eski Atina’daki Periküllerden modern Çek Cumhuriyeti’ndeki Vaclav Havel’e, Thomas Jefferson’un Bağımsızlık Bildirgesi’nden 1776’da Andrei Sakharov’un sonuncusuna 1989’daki sohbetler.
Sözlük tanımında demokrasi “üstün gücün insanlara verildiği ve doğrudan kendileri tarafından ya da özgür bir seçim sistemi altında seçilmiş temsilcileri tarafından uygulandığı insanlar tarafından yönetilir.” Abraham Lincoln’ün ifadesiyle demokrasi “halkın, halkın ve halkın” hükümetidir.
Özgürlük ve demokrasi genellikle birbirinin yerine kullanılır, ancak ikisi eş anlamlı değildir. Demokrasi gerçekten de özgürlükle ilgili bir dizi fikir ve ilke olmakla birlikte, aynı zamanda uzun, genellikle kıvrımlı bir tarihle şekillendirilmiş bir dizi uygulama ve prosedürden oluşur. Kısacası demokrasi, özgürlüğün kurumsallaşmasıdır. Bu nedenle, herhangi bir toplumun düzgün bir şekilde demokratik olarak adlandırılması gereken anayasa hükümeti, insan hakları ve eşitlik ilkelerinin zaman içinde test edilmiş temellerini tanımlamak mümkündür.
Demokrasiler doğrudan ve temsili olmak üzere iki temel kategoriye ayrılır. Doğrudan demokraside, seçilmiş veya atanmış yetkililer aracısı olmadan tüm vatandaşlar, kamu kararlarına katılmaya katılabilirler. Böyle bir sistem yalnızca göreceli olarak az sayıda insanla – örneğin bir toplum kuruluşunda veya kabile konseyinde veya üyelerin sorunları tartışmak ve kararlara varmak için tek bir odada toplanabilecekleri bir sendika yerel biriminde açıkça pratiktir.
Oy birliği veya oy çokluğu ile. Dünyanın ilk demokrasisi olan Antik Atina, 5.000 ila 6.000 kişiyi (belki de fiziksel olarak tek bir yerde toplanıp doğrudan demokrasiyi uygulayabilecek olan) bir meclisle doğrudan demokrasi uygulamayı başardı.
Bugün, ister 50.000 kasaba, ister 50 milyon ulus için olsun, en yaygın demokrasi biçimi, vatandaşların siyasi kararlar almaları, yasalar formüle etmeleri ve kamu yararına yönelik programları yönetmeleri için yetkilileri seçtikleri temsili demokrasidir.
Halk adına, bu tür yetkililer karmaşık kamu meselelerini, özel vatandaşların büyük çoğunluğu için genellikle pratik olmayan bir zaman ve enerji yatırımı gerektiren düşünceli ve sistematik bir şekilde tartışabilirler.
Bu tür yetkililerin nasıl seçileceği büyük ölçüde değişebilir. Ulusal düzeyde, örneğin, yasa koyucular, her birinin tek bir temsilci seçtiği bölgelerden seçilebilir. Alternatif olarak, orantılı bir temsil sistemi altında, her siyasi parti ülke çapında toplam oy oranına göre mecliste temsil edilir. İl ve yerel seçimler, bu ulusal modelleri yansıtabilir veya seçimler yerine grup konsensüsüyle temsilcilerini daha gayri resmi olarak seçebilir. Hangi yöntem kullanılırsa kullanılsın, temsili bir demokrasideki kamu görevlileri halk adına görev yapar ve eylemlerinden insanlara karşı sorumlu kalırlar.
Tüm demokrasiler, vatandaşların çoğunluk kuralına göre özgürce siyasi kararlar aldığı sistemlerdir. Ancak çoğunluğun egemenliği zorunlu olarak demokratik değildir:
Örneğin, hiç kimse bir sistemi adil veya sadece nüfusun yüzde 51’inin çoğunluk adına kalan yüzde 49’u ezmesine izin veren bir sistem olarak adlandıramaz.
Demokratik bir toplumda, çoğunluk kuralı, etnik, dini veya politik ya da sadece tartışmalı bir parça üzerindeki tartışmadaki kaybedenler olmak üzere azınlıkların haklarını korumaya hizmet eden bireysel insan hakları garantileri ile birleştirilmelidir. mevzuat. Azınlıkların hakları çoğunluğun iyi niyetine bağlı değildir ve çoğunluk oyu ile ortadan kaldırılamaz. Demokratik yasalar ve kurumlar tüm vatandaşların haklarını koruduğu için azınlıkların hakları korunmaktadır.